In deze tentoonstelling wordt een tot nu toe weinig onderzocht aspect belicht in het werk van deze twee bekende kunstenaars: de nauwe relatie tussen hun werk van tussen 1908 en 1918 en de koloniale werkelijkheid waarin het is ontstaan.

Het werk van Ernst Ludwig Kirchner en Emil Nolde staat bekend om de knallende kleuren en spontane penseelstreken waarmee zij mensen, landschappen en objecten op onconventionele wijze neerzetten. Niet eerder is onderzocht hoe deze motieven een gevolg zijn van het kolonialisme, waardoor deze kunstenaars in contact kwamen met mensen en kunst buiten Europese-landen. Dat gold voor de objecten uit de etnografische musea, die beide kunstenaars schilderden en tekenden, maar ook voor de performers van kleur en Zwarte modellen in het werk van vooral Kirchner, en voor de mensen en landschappen die Nolde op zijn reis naar Papoea-Nieuw-Guinea schilderde en tekende. Het is een verhaal van toe-eigening van een andere beeldtaal, maar bevestigt ook een racistisch wereldbeeld door de manier waarop mensen werden afgebeeld.